روزنامه جوان نوشت: بر‌اساس توافق پاریس کشور ما متعهد شده تا انتشار گاز‌های گلخانه‌ای خود و به طور خاص گاز دی‌اکسیدکربن را تا سال ۲۰۳۰ بر اساس ادامه روند موجود ۱۲درصد کاهش بدهد . این در حالی است که مزیت رقابتی اصلی ایران، ارزان بودن سوخت نسبت به سایر کشورهاست و این توافقنامه موجب توقف رشد و توسعه می‌شود.
كاهش انتشار 12درصدي از سوي ايران حدود 52 ميليارد دلار هزينه در بردارد. آن هم در شرايطي كه ما فقط يك درصد گاز گلخانه‌اي وارد جو مي‌كنيم، ولي امريكا با وجود انتشار 15درصد گاز گلخانه‌اي از اين توافقنامه خارج شد.
جالب آنكه برخي از كشورهاي رقيب ايران در منطقه همچون قطر، عراق و عربستان كه مانند ما منابع نفتي دارند، تعهداتي به مراتب كمتر و هوشمندانه‌تر از ايران در توافقنامه پاريس داده‌اند و تعهدات خود را مشروط به شرايط متعددي كرده‌اند تا منافع اقتصادي‌شان تأمين شود.
از همه مهم‌تر بر‌خلاف ادعاهاي سازمان حفاظت محيط‌زيست اين توافق الزام‌آور است و همين الزام‌آور بودن خطر افزايش تحريم‌ها را براي ايران به دنبال دارد. با چنين اوصافي از توافقنامه پاريس نداشتن قوت تميز اعضاي خانه ملت ميان مونوكسيد‌كربن به عنوان گازي خطرناك و آلاينده و دي‌اكسيد‌كربن به عنوان گازي گلخانه‌اي دور از ذهن نيست.
